ӨМЕТ СҮНМӘДЕ

Нәрсә генә булды безгә,
Нишләдек без?!.
Әллә шулай араларны
Бутады көз?!
Чыгып киттең тормышымнан
Берни әйтми.
«Кайтырмы?» – дип сорасам да,
Җилләр дәшми...

Бер кулымнан җитәкләгән
Шашкын сөю.
Икенчесен – ялгызлык һәм
Сагыш, көю...
Синсез атлыйм... Никләр киттең – 
Аңламадым.
Ә ишекләр ачык калды – 
Мин япмадым...

Китүеңнең сәбәпләрен
Белалмадым.
Йөрәккә йозак шулай да
Эләлмадым...

Сөю бар әле!
«Яратам», – да димә, «Сагынам», – да димә,
Кулларымнан гына ал әле.
Назларыңнан хисләр елмайса,
Аңлармын мин: сөю бар әле!

«Авыр», – димә, «Синсез авыр» , – димә,
Күзләремә генә карале.
Карашыңнан йөрәк җылынса,
Аңлармын мин: сөю бар әле!

«Бәләкәчем», – димә, – «матурым», – да димә,
Кочагыңа гына ал әле.
Өшегән күңелем уянса,
Аңлармын мин: сөю бар әле!