БӘХЕТ БИТ УЛ СИНЕҢ КҮЗЛӘРДӘ

Моңсу гына караш ташладың да, 
«Бәхет күргәнең бармы» дидең? 
Хәтеремдә... Битем кызарганчы, 
Шашып-шашып бик озак көлдем. 
Синең күзләр кинәт уйга чумды... 
Мин дә көлүемнән туктадым. 
Белсәң иде ниләр уйлавымны, 
Әйтерсең лә туплар шартлады. 
Зәңгәр күзләр миңа сөеп бакты: 
«Бәхетем бит - синең күзләрдә, 
Куанычым - сабыйларча көлгән, 
Ай балкыган алсу йөзләрдә», 
Дип әйттең дә, кинәт китеп бардың, 
Ә мин калдым, чумып уйларга. 
Бөек хисләр кич уенчык түгел, 
Мизгел өчен генә уйнарга. 
Бер минутка гына туктап калдым, 
Ишеттем мин йөрәк сагышын. 
Чыпчык кадерен белми, аңлап булмый 
Сандугачның моңлы тавышын.

* * *

Кул бирешеп, күзләр аңлашуга 
Калган иде бары бер адым. 
Тик нигәдер күкләр пышылдады: 
Алга түгел, артка атладым. 
Пар булсак та, текә ярлар кебек, 
Арабызда дулкын, агымсу. 
Беләм: сиңа хәзер бик тә авыр, 
Ышан, синсез дә бит ямансу. 
Ярлар кушылалмый Һичбер вакыт, 
Ә агымсу акмый торалмый. 
Рельслар янәшә ятса да, 
Бер-берсенә кулын сузалмый.

ЯКЫН ДУС СИН, И КАЛӘМ!

И каләмем, әле дә син бар, 
Адашыр идем лә күптәннән. 
Юл табалмый арлы-бирле йөрим, 
Сорау алам үткән-сүткәннән. 
И каләмем, әле дә син бар, 
Күңел төшәр иде базына. 
Ишекләрен йозакларга бикләп, 
Кагылмас та иде сазына.
И каләмем, әле дә син бар, 
Нуры бетәр иде дөньяның, 
Сандугачка игътибар да итми
Ишетмәмен сагышын торнаның. 
И каләмем, әле дә син бар,
Кем ишетер йөрәк авазын? 
Бар серләрне тыңлап торасың да,
Әкияти җырлар язасың

ПАР КИЛДЕК БУГАЙ

Белмим, бәлки сиңа мин
Тиң дә түгелдер...
Ә бәлки мин - сиңа ьавадыр,
Ә син-күгемдер...
Белмим, бәлки мин - көздер,
Ә син - ямьле яз.
Бәлки мин - синең моңыңдыр,
Ә син - тулы наз.
Белмим, бәлки син - аккоштыр,
Мин - гади тургай.
Тик шулай да бер-беребезгә
Пар килдек бугай.

* * *

Энҗе бөртегедәй сүзләр тезеп,
Миңа юллыйсың.
Җавап хаты бәлки килер, диеп,
Ахры уйлыйсың.
Алам да хатларыңны, уйга чумам,
Тынсыз калам.
Ул сүзләрдә ярты җаның, хыял-өмет
Калган сыман.
Сүзләреңне күзләрең дип, кабул итәм.
Шашып үбәм.
Төшләремдә икебезне аккошлар дип,
Көн дә күрәм.